YOL.III-Yeni Dünyana Geçerken Bırakman Gerekenler Kendini Korkuyla Hatırlatır

Yeniye geçiş, eskiyle vedalaşmanı gerektirir. Bazı vedalaşmalar kolaydır, çabasız. Bazı vedalaşmalarsa zorlu. Yine çabasız olması gerekirken, zorluğu eskiyle oldukça özdeşleşmemizdendir. Yapışmıştır benliğimize.

Birbirimize artık faydamız olmasa da o bizi, biz onu bırakmakta zorlanırız. Bırakmaya korkarız. Bırakırsak ne olacağının, artık kim olacağımızın, bilinmezliği; yeni dünyamızda kim olacağımızı bilme ve kontrol etme çabası, bildiğimiz eski yolu bırakamamakla sonuçlanır. Bırakma fikri bile korku yaratır.

Artık birbirimize iyi gelmiyoruz.

Birbirimize tutunuyoruz.

Tutundukça ikimiz de ağırlaşıyoruz.

Artık birlikte ilerleyemiyoruz.

Tutundukça olduğumuz yere çakılı kalıyoruz.

Halbuki akmalı insan, aynı doğa gibi. Bazen hızlı, bazen yavaş; ama mutlaka bir akışta olmalı. Yeni dünyasına geçmek için eski olanla vedalaşmalı.

Aynı ağaç gibi; yapraklarını dökmeli, dallarını budamalı. Ona iyi gelmediğinin bilgeliğinde olmalı çürüyen yapraklarının, kuruyan dallarının.

Dal tutunmaz çürüyen yaprağına; inceldiği yerden dal yaprağı, yaprak kendini bırakır gökyüzünün hafifliğine. Bilir usulca taşıyacaktır onu karışması gereken yeni dünyasına, toprağa.

Gövde tutunmaz kuruyan dalına. Budanma zamanı geldiğinde bırakır usulca artık ona hizmet etmeyen kuru dallarını. Enerjisini artık kendine çevirebilir, bahara kadar yeni dünyasına yapar yatırımını. Kuru dal da teslim olur onu bekleyen yeni yolculuğuna.

Çürüyen yaprak, kuru dal, güçlü gövde; hepsi de kavuşur yeni dünyalarına. Korkularına rağmen, bilinmezliğe rağmen birbirini bırakarak…

Birbirine iyi gelmemek kötü değildir, yalnızca kabullenilmesi gerekir. Deneyimi an’ın içinde yaşamalı; birbirine iyi geldiğin zamanı an’da onurlandırmalı ve çiçeklerle kutlamalı, iyi gelmediğindeyse bırakabilecek kadar bilge olmalı.

Birbirine tutunmak kötü değildir, eğer destekliyor ve destekleniyorsan. Tam aksi kutlanmalıdır aldığın ve verdiğin desteğe şükürle. Bağlılık bağımlılığa dönüştüğünde işler zorlaşır. Tutunmak artık ağırlaştırıyorsa, çaba sarf ettiriyor ve yoruyorsa gevşemelidir artık parmakların.

Birlikte ilerlemek ne güzeldir, birbirinin adımlarına alan açarak, bazen kolaylaştırarak, bazen sadece şahit olarak. Bağlılık bağımlılığa dönüştüğünde işler zorlaşır. Tutunmak seni ileri değil geriye götürüyorsa, ilerlemeni engelliyorsa kurtulmak gerekir ayaklarına dolanıp hareketini engelleyen zararlı sarmaşıklardan.

Bırakmanın ardında özgürlük.

Bırakmanın ardında hafiflik.

Bırakmanın ardında yenilik.

Bırak bağımlılığını.

Bırak kontrol etme çabanı.

Bırak seni atıl kılanı.

Bırak korkularını.

Biliyorum, bazı vedalaşmalar hiç kolay değil. Zorluğu, bilinmezlik.

Seç bilinmezliği. Çünkü bildiğin yol seni ancak buraya kadar getirebildi.

İlerlemek için eski dünyana teşekkür et, seni buraya kadar ilerlettiği için.

Korkunu gör, bak gözlerinin içine. Dışarıdan heybetli görünen o korkunun gözlerinin içinde bulacaksın, korkunun korkusunu, ürkekliğini.

Hisset o ürkekliği. Reddetmeden. Ancak onu gördüğünde, hissettiğinde gelecek çabasız bırakma hali.

Yeni dünyana geçmek için bırakmalı eskiyi; eskiyi bırakmak içinse bilmeli, en iyi çıkış yolunun içinden geçmeyi gerektirdiğini…

Sibel Okan