Dinginlik

Doğa kendi ritminde, olması gereken haliyle akış halinde. İnsan geçmediğinde, araç geçmediğinde o kadar güzel ki sesi ve sessizliği. Dinlendirici.

İnsan çöpleriyle kirletmediğinde o kadar güzel ki ırmaklar, nehirler, denizler.

İnsanlar binalar dikmediğinde o kadar görünür ki çeşit çeşit kuşlar, çiçekler…

Her biri eşsiz, farklılıklarıyla; aynı zamanda ahenk içinde. Dışarıdan baktığında farklılıkları değil göze çarpan, bir bütün oluşları.

Bugün hava dingin, sular durgun, martılar telaşsız süzülüyor. Çıt’ı çıkmıyor doğanın.

İçindeki insanlarınsa zihin dinginliği kadar katkısı var bu senfoniye.

Zihni dingin olanlar daha sessiz yürüyor, daha dingin araç kullanıyor, daha kısık sesle konuşuyor. Adeta sessizliğe saygı gösterircesine.

Zihni rüzgarlı, dalgalı olanlarınsa yürüyüşü hızlı, telaşlı. Araçlarındakiler ani manevralar yapıyor, kornaya basıyor, tahammülsüz. Sohbetleri hararetli, hızlı ve yüksek sesle konuşuyorlar.

İnsanın içinde ne varsa dışına da onu yansıtıyor. İçinde ne varsa dışında da onu görüyor.

Doğa ise her bir kesitinde bize ayna olmaya devam ediyor. “Dingin olabilirsin. Sen de benim gibi durulabilirsin.” diyor.

Bugün hava dingin, sular durgun, martılar telaşsız süzülüyor. Çıt’ı çıkmıyor doğanın.

Doğa her bir kesitinde bize ayna olmaya devam ediyor. Zihnin dingin olduğunda düşünceler gelmekten çekinir, ürkek bir dalgadan ötesi olamaz. Dinginliğinin güzelliği karşısında susar kalır. Zihnin dinginliğine saygı gösterircesine adeta…

İnsanın içinde ne varsa dışına da onu yansıtıyor. İçinde ne varsa dışında da onu görüyor.

O halde zihnini dinginleştirdiğinde dışına yansıtacağın oluş halinin, dışında göreceklerinin güzelliğini bir düşünsene?